ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΤΟ 'ΞΕΣΠΑΣΜΑ' ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ!

Aγαπητοί φίλοι,σήμερα έχω μπροστά μου μία τόσο όμορφη μέρα,ηλιόλουστη και λίγο κρύα,απ' αυτές που θέλεις να βγεις, αν μπορείς βέβαια γιατί είσαι με το κεφάλι μέσα πάλι,και να πας μία βόλτα ή μόνος ή με φίλους κοντά στην θάλασσα μα ξέρω πως σήμερα ενα παιδί 16 χρονών
δεν πρόκειται να ξαναπάει σχολείο,να κάτσει στο θρανίο του μαζί με τους συμμαθητές του,δεν πρόκειται να βγει μετά για βόλτα,χαβαλέ,για ό,τι ναναι βρε αδερφέ, να νιώσει την νιότη του να σαλεύει μέσα του,να φλερτάρει με κορίτσια,να χορέψει,να ακούει μουσικές...γιατί τώρα είναι ανάσκελα σε έναν ύπνο αιώνιο και παγερό,γιατί ένα δόλιο,θρασύδειλο χέρι,ένα χέρι μίας εξουσίας φοβισμένης και μισερής του στέρησε με μία σφαίρα όλα όσα ένας νέος άνθρωπος θέλει να ζήσει,να απολαύσει,να ελπίσει...Το χέρι ενός 'κανονικού' πατέρα τριών παιδιών,ενός ένστολου εντεταλμένου 'νταβατζή',ποτισμένου με μίσος για όσους είναι πολύχρωμοι
και διαφορετικοί και πάνω από όλα ΝΕΟΙ,τον έριξε κάτω με μία σφαίρα στην καρδιά! Το χέρι το οπλίζει η αντίληψη πως όλοι οι άλλοι είναι εχθροί,
πως εγώ η εξουσία έχω δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω σε όλους,για να προσθέσω πώς αυτό ερμηνεύεται από τον πάσα ένα φορώντα την 'στολή'.Το τι πρέπει να γίνει δεν θα με απασχολήσει εδώ,κάτι θα γίνει κι ίσως πάλι θαναι μισό και λειψό λόγω γενικότερων σκοπιμοτήτων.Συμπέρασμα όμως είναι ένα...Πως η βία αυτή εκ μέρους των εκτελεστικών οργάνων της πολιτείας,τάξης κλπ δεν είναι κάτι νέο,άρα να μην μας ξαφνιάζει τόσο λες και είχε να γίνει κάτι τέτοιο δεκαετίες.Ανάλογα περιστατικά συμβαίνουν κάθε μέρα σχεδόν απανταχού και από σύμπτωση πολλά από αυτά δεν καταλήγουν σε κάποιο θάνατο.Φυσικά όμως ο θάνατος ενός παιδιού είναι από μόνο του κάτι τραγικό πόσο μάλλον όταν προκαλείται από έναν θρασύδειλο 'μπάτσο'.Δεν πρέπει κάτι να κάνουμε;Γιατί χτες ήταν ένας νέος άνθρωπος,μεθαύριο μπορεί να είναι ακόμα ένας,ο γιός σου,η κόρη μου,εσύ κι εγώ...
Συγνώμη αν σας φόρτωσα,αλλά αυτή μου η θέση εδώ με υποχρεώνει να πάρω 'θέση' εκφράζοντας όσο μπορώ νηφάλια και ψύχραιμα-όσο γίνεται-αυτά που ένιωσα και νιώθω αυτές τις μέρες.
Να πω τωρα ναστε καλά,δεν θα το πω γιατί δεν ταιριάζει σε τέτοιοες ώρες.Θα πω ναμαστε καλά να αντιδρούμε,να σκεφτόμαστε λεύτερα και να διεκδικούμε μια ζωή καλύτερη για όλους,άρα και για εμάς!

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑΚΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΔΙΣΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ ΣΤΟΝ Π.

11/9/2000

«Ξέσπασμα!»

1972-Θεσσαλονίκη…..Η Χούντα έξω στους δρόμους και μέσα στα σπίτια μας….

Η τηλεόραση παιανίζει τα στρατιωτικά της εμβατήρια καθ’άπασαν την επικράτειαν.Στο σχολείο ο κύριος καθηγητής της Ωδικής συνθέτει τον ύμνον της 21ης Απριλίου και εμείς με το λεμόνι στα μαλλιά για να μην μας στείλουν στον κουρέα τραγουδάμε νυσταλέα με τη τσίμπλα στο μάτι το γελοίο του τροπάριο.Στην Αθήνα στο «ΚΥΤΤΑΡΟ» ο Σαββόπουλος και κάποια φρικιά κάνουν κατάσταση με τις όμορφα παράξενες μουσικές τους και βάζουν φωτιά στα όργανα και στις παρέες.Ξέσπασμα!Δύο φίλοι ο Παύλος κι ο Παντελής,ο ένας Αθηναίος ο άλλος Θεσσαλονικιός ανεβαίνουν στη σκηνή και παίζουν τα πρώτα τους τραγούδια………….

Εγώ έχω σκύψει πάνω από το 45άρι έξτρα της έκδοσης

ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ και ως δια μαγείας διακτινίζομαι εκεί

στην Ηπείρου κι Αχαρνών.Κοιτάζω έξω από το παράθυρο του δωματίου μου τα παγωμένα λασπόνερα στην παραλία,τον Θερμαικό να κρυώνει και το λιμάνι απέναντι να κρυσταλλώνει σαν αιωνιότητα. «Θεσσαλονίκη μου γλυκιά πόσο αγαπώ να σε χαζεύω»σκέφτομαι,αλλά θέλω να φύγω,να πάω στον Χορτιάτη,γιατί κι Παύλος το λέει ότι φιλάει τη γριά του κι απλώνει τα φτερά του……Γιατί κι εγώ να μην το κάνω αυτό;

2000.Τα φτερά μου τα έχω απλώσει κι έχω πετάξει πολλές φορές κι άλλες τόσες έχω πέσει.Όμως όποτε ακούω αυτό το τραγούδι κάνω ταξίδια που δεν κλείνει κανένα πρακτορείο παρά μόνο αυτό της καρδιάς μας.

Ευχαριστώ τον ΜΑΚΗ ΜΗΛΑΤΟ και τον ΑΓΓΕΛΟ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗ για την τιμή που μου έκαναν ζητώντας μου να συμβάλλω κι εγώ στην δημιουργία αυτού του δίσκου.

Mε εκτίμηση,

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ ΤΟΥ 2004 'ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΕΠΟΧΗ' Lyra

ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΑΛΗΘΙΝΟ

ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ
ΟΤΑΝ ΣΕ ΚΟΙΤΩ
ΞΕΧΝΑΩ ΕΜΕΝΑ ΟΤΑΝ ΒΡΙΣΚΩ ΕΣΕΝΑ ΚΙ ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΜΙΛΩ
Σ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΣΥ ΜΕ ΓΥΡΝΑΣ
ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΟΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΞΥΠΝΑΣ

ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΑΞΙΖΩ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΝΑ Σ’ ΑΓΓΙΖΩ ΟΤΑΝ ΤΟ ΖΗΤΑΣ
ΜΑ ΕΣΥ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΑΠ’ ΤΟ ΨΕΜΑ ΜΕ ΚΛΕΒΕΙΣ
ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕ ΠΑΣ

ΚΑΙ ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΚΑΘΑΡΑ
ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΕΝΝΙΕΜΑΙ ΞΑΝΑ

ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΜΕ ΚΡΑΤΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟ ΕΝΑ ΛΟΓΟ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ
ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΕΣΥ
ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΕΓΩ Ν’ ΑΡΧΙΣΩ

Η ΜΕΡΑ ΓΕΛΑΕΙ ΓΑΛΑΖΙΑ ΜΟΥ ΣΚΑΕΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΦΕΥΓΩ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΞΕΦΕΥΓΩ
ΣΤ’ ΑΣΤΡΟ ΣΟΥ ΤΟ ΚΡΥΦΟ
ΟΛΑ ΘΑ ΤΑ ΑΝΤΕΞΩ ΑΝ ΜΑΖΙ ΜΟΥ Σ’ ΕΧΩ ΕΔΩ
Σ’ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΑΛΗΘΙΝΟ

ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΜΕ ΚΡΑΤΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟ……………………..

ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ
ΚΡΑΤΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟ
ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΑΛΗΘΙΝΟ

ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΗΧΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΜΠΟΣΚΟΙΤΗ ΤΟ 2004

22/ 08/ 2004

01/ Ο τίτλος «Παράξενη εποχή» μπορεί να δηλώνει κάποιες καταστάσεις που βιώνει ίσως για πρώτη φορά ένας μέσος Έλληνας μεσ’ στον ίδιο του τον τόπο;

Κατ’αρχήν αυτούσιος ο επιθετικός προσδιορισμός ‘παράξενη’αντικατοπτρίζει την αντιφατικότητα των καιρών που ζούμε όσο δε και την αντιφατικότητα που χαρακτηρίζει στα συναισθήματα του για αυτήν του υπογράφοντος τη μουσική και τα τραγούδια του ομώνυμου δίσκου.Για να προχωρήσω δε ακόμα πιό μέσα στον μικρόκοσμο των αντιδράσεών μου θάλεγα φωτίζει και μία μάλλον άβολη διάθεση και έλλειψη προσαρμοστικότητας μου σε όσα περίεργα και ακατανόητα σε πρώτη φάση συμβαίνουν στην ζωή όλων μας.Θέλω να πω πως σε τελευταία ανάλυση ο χαρακτήρας του τραγουδιού δεν νιώθει υποχρεωμένος να δηλώσει άνετος και ‘ανοιχτός’ με όσα του συμβαίνουν σε αυτή τη πόλη γιατί νιώθει πως πολλά από αυτά έχουν γίνει ερήμην του και τελικά νιώθει την Ιστορία να τον παρασύρει στη δίνη της για αυτό κιόλας η τελική αναπαράστασή του είναι μία καρικατούρα με όλη τη συμπάθεια αλλά και την απόσταση που μπορώ να κρατώ από τον ατελή εαυτό μου.Με λίγα λόγια ενα ειλικρινές τραγούδι.-
02/ Γνωρίζω πως αμέσως μετά το hit του Νίκου Πορτοκάλογλου «Θάλασσα μου σκοτεινή» οι δισκογραφικές εταιρείες έκαναν ατέλειωτα meetings με τα στελέχη τους, με σκοπό να βρουν και να εγκλωβίσουν το μυστικό της επιτυχίας. Δεδομένου ότι κι εσείς κάνατε πολύ μεγάλη επιτυχία πριν λίγα χρόνια με το «Σαν να μην πέρασε μια μέρα», αντιμετωπίσατε κάποιο άγχος σε δημιουργικό επίπεδο με την τωρινή σας δουλειά;

Τις αντιμετώπισα σαν φαντάσματα και σκιές που θα τα έτρεφε μία ματαιοδοξία και όχι η ανάγκη για καλή μουσική και για αυτό η επόμενη κίνηση ήταν ένας ‘δύσκολος’ δίσκος όπως το ΞΥΠΝΑ!ΦΤΑΣΑΜΕ.Κατι που ήταν η αιτία να αρχίσουν τα προβλήματα με την παλιά μου εταιρία η οποία έψαχνε την εύκολη λύση χωρίς πραγματικά να έχει καμία απολύτως άποψη για την ελληνική αγορά πόσο μάλλον για τη μουσική μου.

03/ Σε κάποιο τραγούδι σας λέτε «για σένα θα έτρεχα ξανά σε διαδηλώσεις, τον κόσμο αυτό θα πίστευα πως γίνεται να σώσεις». Σε μια περίοδο που η ερωτική θεματολογία κυριαρχεί επιφανειακότατα στο ελληνικό τραγούδι, εσείς θεωρείτε τον έρωτα επαναστατική πράξη εν είδη πρωτοτυπίας, ας πούμε;

Καθόλου η επανάσταση δεν είναι πρωτοτυπία,είναι ιστορική αναγκαιότητα με διαφορετική μορφή.Σήμερα το πρόβλημα δεν είναι να πρωτοτυπήσουμε αλλά να αγαπήσουμε την αληθινή ζωή δημιουργώντας.Η δημιουργία είναι η καταστροφή της μετριότητας και της ακινησίας.Η επανάσταση ειναι τέτοια όταν είναι δημιουργική.Παράδειγμα;Η μουσική επανάσταση.Εγώ είμαι μουσικός άνθρωπος για αυτό και ερωτικός.Η επανάσταση είναι ένα βασικά συναισθηματικό γεγονός έτσι κι ο έρωτας.Όταν αγαπώ κινούμαικαι νιώθω ότι μπορώ να κινήσω βουνά.Σε αυτό το τραγούδι που αναφέρεστε χρησιμοποίησα τον έρωτα για να δώσω τη δύναμή του σε εμάς και στον κόσμο.
04/ Μιλήστε μας λίγο για τον Γιώργο Ρωμανό, που βρίσκεται, τι κάνει αυτόν τον καιρό; Διασκευάσατε ένα τραγούδι του απ’ αυτόν το φοβερό δίσκο του «Στα Διονύσια και το στούντιο» που είναι από τους αγαπημένους μας!

Για να χρησιμοποιήσω μία επίκαιρη όσο κι επώδυνη αγγλοειδή έκφραση τα whereabouts του Γιώργου δεν τα γνωρίζω το τελευταίο διάστημα...Ίσως κάπου ντοπάρεται δημιουργικά και μυστικά,όπως συνηθίζει,σε κάποια αγαπημένη του ακτή της Ανατολικής Αττικής.Τον Γιώργο τον θαύμαζα εδώ και πάρα πολλά χρόνια,από τότε που ήμουν έφηβος και τον είχα δει επί χούντας,το 1970 μάλλον σε ένα εξωτερικό πρωτογενές βίδεο κλιπ κάπου στου Φιλοππάπου και μου είχε κάνει εντύπωση αυτός ο περίεργος όμορφος νέος με τα μακριά μαύρα μαλλιά και με την απόκοσμα όμορφη φωνή τραγουδώντας ψυχεδέλεια μέσα στην ακαμψία της γύψινης εποχής που ζούσαμε.’Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΣΤΑ ΝΕΡΑ’ είναι πολύ αγαπημένο μου κομμάτι ίσως γιατί ακούγεται και το υβρίδιο των Aphrodite’s Child λόγω της ορχήστρας του Βαγγέλη Παπαθανασίου στην εκτέλεση του τραγουδιού.Μέσα λοιπόν σε μία ζοφερή εποχή υπήρχε ένας άνθρωπος που είχε ένα κήπο με λουλούδια στη καρδιά του και ένα καλειδοσκόπιο ελληνικότητας αλλά και ψυχεδέλειας...Μαγικός ο Γιώργος!!!!!!
05/ Τι ρόλο παίζει η επιλογή των κομματιών που διασκευάζετε; Το «Αν θυμηθείς τ’ όνειρο μου» λόγου χάρη, είχε γίνει μια πανέμορφη brit – pop μπαλάντα!

Aκολουθώ την πολύ όμορφη παράδοση που υπάρχει κυρίως στην ξένη δισκογραφία πολλών groups και καλλιτεχνών να φιλοξενούν στις δουλειές τους διασκευές αγαπημένων τους τραγουδιών θέλοντας έτσι να δείξω και τη σχέση μου με διαφορετικά μουσικά ιδιώματα αλλά επιπλέον να αποτίσω τα δέοντα σε καλλιτέχνες που με ενέπνευσαν.Από παλιά ήθελα να το κάνω αυτό αλλά μέχρι τον τρίτο μου δίσκο δεν το είχα αποπειραθεί..Η αρχή έγινε στο ΞΥΠΝΑ!ΦΤΑΣΑΜΕ όπου εκεί έκανα το PUMP IT UP του Elvis Costellο.Μετά συνέχισα με το ΑΝ ΘΥΜΗΘΕΙΣ Τ’ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ στον 5ο μου δίσκο ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ.Συνέχισα στη ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΕΠΟΧΗ με το
Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΣΤΑ ΝΕΡΑ και δεν πρόκειται να σταματήσω...Ήδη έχω δουλέψει πάνω σε μία καινούργια ενός πολύ αγαπημένου γκρουπ από τα 70’s!
06/ Ο πιτσιρικάς στο εξώφυλλο μοιάζει να αφοδεύει πάνω σε μια τηλεόραση διαβάζοντας ένα παλιό τεύχος της αθηναϊκής επιθεώρησης. Εσείς σκεφθήκατε τη συγκεκριμένη φωτογραφία; Κι ακόμη, πιστεύετε πως ένα εξώφυλλο δίσκου μπορεί να υπαινιχθεί πολλά, όπως συνέβαινε τη δεκαετία του ΄60;

Ο μικρός στο εξώφυλλο αναγνώνει ένα κόμικ που είναι ένα από τα βασικά μου εφόδια στη κουλτούρα μου αντικαθιστώντας έτσι την τηλεόραση που τον αποχαυνώνει μέσα στο γαλάζιο της φως..Η ιδέα του εξώφυλλου ήταν δική μου αλλά η πολύ καλή δουλειά που έγινε οφείλεται στον γραφίστα Κώστα Μιχαλό και στη φωτογραφία του
Νίκου Βλασσόπουλου.Νομίζω πως κάθε εξώφυλλο υπαινίσσεται διάφορα,το ερώτημα κάθε φορά είναι τι επιδιώκει ο καλλιτέχνης να υπαινιχθεί.Στην ‘εμπορική’ και αγοραία δισκογραφία έχουμε πολλούς υπαινιγμούς,από ό,τι θα ξέρετε κι εσείς ο ίδιος αντιλαμβάνομαι,έως φυσικά και χωρίς περιστροφές την πλήρη αποκάλυψη των ‘καλλιτεχνικών’ επιδιώξεων των φωτογραφιζομένων ‘καλλιτεχνών’...Ξέρετε τώρα....
Μέρη σώματος.....Στήθη....Μηροί.....Γλουτιαίοι...Πρόσωπα υποσχόμενα πολλά εκτός από καλή μουσική......
Τώρα ξέρετε ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι και αθλητής...Να κάνει κωλοτούμπες στο πάλκο...Να δείχνει τους κοιλιακούς του ενώ μορφάζει από πάθος και συναισθηματική φόρτιση-αλοίμονό του-και να κρατάει και τρία μπαλάκια στον αέρα σαν ζογκλέρ...Μιλάμε για πολύ δημιουργικές καταστάσεις πιά.Μετά η εταιρία τον ανταμείβει με το ζαχαρωτό του..
Μπράβο Αζόρ!
07/ Κώστας Στρατηγόπουλος, Μανώλης Φάμελλος, Κώστας Λειβαδάς, Στάθης Δρογώσης: ποια ήταν η συμβολή τους στην ηχητική διαμόρφωση του cd;

Ο Κώστας ήταν ο γκουρού της κονσόλας και είχα μία εξαιρετική συνεργασία μαζί του..Περάσαμε ωραία μέσα στα κρύα βράδυα του χειμώνα γράφοντας με κέφι και γέλια αλλά δουλέψαμε σκληρά.Η συμβολή των φίλων τραγουδοποιών ήταν σημαντική σε ποσότητα χρόνου αλλά και σε ποιότητα γιατί ένιωσα την αγάπη τους για αυτό που έκαναν εκείνη την ώρα και ένιωσα πολύ χαρούμενος που τους είχα κοντά μου σε έναν τόσο σημαντικό δίσκο για μένα..Είναι καλό ξέρετε σε αυτόν τον δύσκολο χώρο τον γεμάτο ίντριγκες και φθόνο να ξέρεις ότι έχεις κάποιους ανθρώπους που είναι ειλικρινείς σύμμαχοί σου.
08/ Που βρίσκεται πιστεύετε η διαφορά της «Παράξενης εποχής» από τους συγγενικούς της δίσκους ηλεκτρικής μπαλάντας που βγαίνουν αφειδώς;
Για λόγους δεοντολογίας να αφήσω καλύτερα εσάς και το κοινό να απαντήσετε;

Ευχαριστώ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ

ΤΑ ΑΓΙΑ ΤΑ ΣΚΑΓΙΑ

Περπατούσα ένα Απριλιάτικο μεσημέρι στον πεζόδρομο της οδού Βουκουρεστίου και ο ήλιος, με χαρακτηριστική αδιαφορία για την διάθεση μου-η οποία ως συνήθως στις αρχές της άνοιξης δεν είναι και στην πιο υψηλή της απόδοση-έστελνε ένα παράδοξα ψυχρό φως τρυπώντας τα ανήσυχα σύννεφα του άστατου κλίματος της Αθήνας εντείνοντας έτσι ακόμα πιό πολύ την μελαγχολική μου ναρκισσιστική πορεία ανάμεσα στους καλοντυμένους περαστικούς με το βιαστικό βήμα με βλέμμα σκυθρωπό, χαμένο σε σκέψεις που άν μπορούσε κάποιος να ακούσει θα μπορούσε ίσως να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό του.....

Καθώς λοιπόν κατέβαινα νωχελικά προς την Πανεπιστημίου χαζεύοντας μία βιτρίνα που με αντίκριζε με σνομπ ύφος, άκουσα ξαφνικά μία όμορφη μουσική να έρχεται από μία κομπανία ξένων περιπλανώμενων μουσικών. Έπαιζαν κάποιο κλασσικό κομμάτι και η ατμόσφαιρα κάπως άλλαξε με την είσοδο της μελωδίας στο σκηνικό. Αλλά την ίδια σχεδόν στιγμή άκουσα πίσω μου βρισιές και καντήλια να εξαπολύονται χωρίς φόβο αλλά με πάθος και μανία.....

Έστρεψα το κεφάλι μου και είδα απέναντι δεξιά μου να κατεβαίνει με γρήγορο βήμα η πηγή των πάσης φύσεως βωμολοχιών και αναθεμάτων....

Ήταν ψηλός κι αδύνατος και το μελαχρινό αξύριστο πρόσωπό του ήταν σημαδεμένο από μιά ζωή σκληρή και ψεύτρα. Κοντοστάθηκα μιά στιγμή για να τον παρατηρήσω διακριτικά αλλά πιο ολοκληρωμένα....Ο άνθρωπος-γύρω στα 35-ήταν σαν ένα άτομο που έκανε ισορροπία σε ένα σκοινί που είχε σπάσει. Περπατούσε με χέρια τεντωμένα γεμάτα θυμό και διαμαρτυρία που εκτόξευαν την απόγνωσή του στον άστοργο Πατέρα εκεί ψηλά. Περπατούσα παράλληλα με αυτόν στην άλλη πλευρά του πεζόδρομου σαν μυστικός πράκτωρ οδηγημένος μόνο από την αγιάτρευτή του περιέργεια...Η μήπως δεν ήταν μόνο αυτό; Μήπως αναγνώριζα κάποιο πολύ οικείο μου πρόσωπο; Γιατί εκείνη τη στιγμή ένιωσα να με διαπερνάει ένα κύμα γλυκιάς έντασης και ήθελα να αρχίσω κι εγώ να βωμολοχώ και να ασχημονώ....Μα αφού κι εγώ πριν μία ώρα δεν ήμουν στο τιμόνι και μέσα μου διεξάγονταν ιστορικές συγκρούσεις και μεγάλες μάχες με πρόσωπα που με είχαν πουλήσει, στενοχωρήσει, βρίσει, κακομεταχειριστεί; Δεν μονολογούσα σιγά μπας και με δούνε άλλοι οδηγοί και γίνω ρεζίλι; Ξάφνου με πλησιάζει και στέκεται ακίνητος για λίγα λεπτά κοιτάζοντάς με σιωπηλός με ένα βλέμμα που ένιωσα ότι με είχε κιόλας διαβάσει...... «Και συ μου φταις ρε πούστη» μου λέει και με έφτυσε στα μούτρα...Έμεινα ακίνητος με το σάλιο του να κυλάει ζεστό κατ’ αρχάς και μετά κρύο μέχρι το μάγουλό μου...είχα μαρμαρώσει μέ ένα βλέμμα απορίας και ένα χαζό χαμόγελο...Το σάλιο του είχε αρχίσει να επιδρά επάνω μου σιγά-σιγά..

Όλος ο πεζόδρομος είχε αρχίσει να βοά από τα βρισίδια και τις κατάρες και τις φωνές εκτόνωσης πολλών απελπισμένων ανθρώπων οι οποίοι μαζί με την πλανόδια ορχήστρα έφτιαχναν ένα σύγχρονο αθηναϊκό μουσικό συμφωνικό ψυχόδραμα....

Κάποιοι είχαν αρχίσει να τρέχουν σα τρελοί φωνάζοντας.... «Άννα, συγνώμη αγάπη μου....που ποτέ μου δεν σε κατάλαβα»,άλλοι έκλαιγαν γιατί ποτέ τους δεν είχαν αγαπηθεί αληθινά και άλλοι πετούσαν τις τσάντες τους και τα κινητά τους και χοροπηδούσαν σα μικρά παιδιά επάνω στα συντρίμμια τους.

Ξύπνησα από το κεραυνοβόλο μου λήθαργο και ο ψηλός θυμωμένος άνθρωπος μας είχε φτύσει όλους κι είχε ήδη στρίψει τη γωνία συνεχίζοντας την ιερή του αποστολή βρέχοντας κόσμο και κοσμάκη!

Ναι για αυτόν όλοι του φταίγαμε. Γιατί σε αυτόν είχε λάχει ο λαχνός να κουβαλά τη τρέλα μας και τις αμαρτίες μας. Σε όλους μας έβλεπε κι από ένα πρόσωπο που τον είχε βλάψει. Και τελικά σε αυτόν τον κόσμο ποιός είναι εντελώς αθώος η ένοχος;

Άρα μου άξιζε το φτύσιμο γιατί κι εγώ ήμουν υπεύθυνος. Γιατί κι εγώ ένιωθα πως είμαι καλά βλέποντάς τον να βρυχάται φανερά ενώ εγώ βρυχούμουν σιωπηλά.. Αλλοίμονο μου όμως. Αυτός είναι τρελός και δεν το ξέρει ενώ εγώ είμαι και το ξέρω. Αυτός είναι ακόμα αθώος ενώ εγώ ο ψυλλιασμένος δεν ξέρω ώρες-ώρες που πατώ και είμαι….άρα είμαι λερωμένος.....

Τώρα όλα συνέχιζαν πάλι τον γνωστό υπνωτικό ρυθμό τους κι αφού σκούπισα του σάλιου του τα άγια τα σκάγια συνέχισα με πιο γρήγορο ρυθμό και χάθηκα στο πλήθος αφυπνισμένος ίσως μέχρι την επόμενη μέρα.......

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ

Τραγουδοποιός/τραγουδιστής

THE LAST WALTZ των 60'ς

Ήμουν εντόπιος φοιτητής στην Αγγλική Φιλολογία Θες/νίκης στο τέταρτο έτος την άνοιξη του 1979 όταν στο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ επί της οδού Παρασκευοπούλου, στάση Φάληρο, έφεραν το THE LAST WALTZ του Martin Scorsese!Στο Πανεπιστήμιο τις προηγούμενες ημέρες οργίαζε μια παραφιλολογία για το φιλμ αυτό και είπαμε εγώ και άλλοι ροκάδες φίλοι να πάμε να το δούμε επιτέλους αυτό το Βαλς! Για να ακριβολογώ δεν ξέραμε ακριβώς τη φύση της ταινίας, με την έννοια ότι δεν είχαμε καταλάβει αν επρόκειτο για ένα απλό μουσικό ντοκιμαντέρ, ταινία με ροκ μουσική υπόκρουση, ή εν τέλει κάτι περισσότερο η λιγότερο!

Όντως λοιπόν ένα βράδυ μαζευτήκαμε 3 από μας και μπήκαμε σε ένα ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ μισογεμάτο, αλλά με «καλές» φάτσες, γνώριμους μας από τα φοιτητικά και άλλα τεμπελχανάδικα στέκια και μπαράκια της πόλης....Καθώς γύρισα το κεφάλι μου κάποια στιγμή είδα και κάτι εντελώς άσχετες φάτσες να κάθονται με απλανές βλέμμα τρώγοντας τσιπς που ποιός ξέρει τι περίμεναν να δούνε οι φουκαράδες η μάλλον που να ΄ξεραν τι τους περίμενε!

Τα φώτα έσβησαν και μόλις στην οθόνη έπεσαν οι τίτλοι και τα πρώτα γράμματα με εξαιρετική μουσική υπόκρουση που ήταν ένα οργανικό-instrumental κομμάτι των BAND,ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά τη σπονδυλική μου στήλη, να κάνει μία γρήγορη διαδρομή μέχρι το κεφάλι μου, το οποίο μούδιασε....Αυτά ήταν τα προεόρτια! Η είσοδος και η έναρξη μιάς γιορτής που ήταν και το γεγονός που άρχισε να διαδραματίζεται μπροστά στα μαγεμένα μάτια μας μέσα στο μπλε φως της αίθουσας! Ο τελευταίος χορός των BAND,της μπάντας με την κυριολεκτική έννοια του όρου, μιας ομάδας φίλων, κολλητών που πήραν στα χέρια τους τη μούσα του ροκ εν ρολ και της έδωσαν ότι καλύτερο είχαν για πάνω από 15 χρόνια on the road.H συναυλία, η γιορτή του τέλους μιας γενιάς, κινηματογραφήθηκε από τον μοναδικό και πιο άξιο σκηνοθέτη για αυτή τη δουλειά ΜARTIN SCORSESE! To γεγονός αυτό είχε γίνει ήδη δυόμιση χρόνια πριν το δούμε εμείς, στις 26 Νοέμβρη του 1976 την Ημέρα των Ευχαριστιών στην αίθουσα Winterland του San Francisco! Όλος ο καλός κόσμος ήταν εκεί, κοινό και συνδαιτυμόνες καλλιτέχνες φίλοι, άνθρωποι που οι BAND θαύμαζαν κι εκτιμούσαν! Την εποχή που μία συναυλία ενός αγαπημένου μας γκρουπ η τραγουδοποιού από την αλλοδαπή φάνταζε μακρινή ουτοπία, εμείς είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό από την παρέλαση τόσων πολλών ονομάτων επάνω στο πάλκο μαζί με τους BAND!

BOB DYLAN,NEIL YOUNG,JONI MITCHELL,DR JOHN,PAUL BUTTERFIELD,ERIC CLAPTON,VAN MORRISON,MUDDY WATERS,RINGΟ STARR,RON WOOD και άλλοι...Η ραχοκοκαλιά του ροκ μπροστά μας σε μία εξαιρετική κινηματογράφηση γεμάτη συναίσθημα κι αλήθεια όπως πρέπει να είναι κι οτιδήποτε που έχει να κάνει σχέση με το ροκ εν ρολ η ασχολείται μαζί του...Ένας μεγάλος αποχαιρετισμός, τίμιος και ειλικρινής μιας μπάντας που πλέον τα είχε δώσει όλα, όλα αυτά τα χρόνια στον δρόμο.. Η παραδοχή ότι κάποτε όλα τελειώνουν ακριβώς για να μείνουν νέα και ζωντανά για πάντα στις καρδιές μας!

Όταν έπεσε η αυλαία της ταινίας και άναψαν τα φώτα εγώ ήμουν αλλού, δεν μιλούσα....Ήξερα τι έπρεπε να κάνω στη ζωή μου πια!

Πέρασαν 25 χρόνια από τότε και τώρα πια κάνω αυτό που συνειδητοποίησα τότε ότι έπρεπε να κάνω. Να γίνω μουσικός και να παίξω την μουσική που αγαπούσα...Έτσι απλά! Εκεί αναγνώριζα τον Γιώργο καλύτερα, εκεί τον παραδεχόμουνα!

Περνώντας έξω από ένα μαγαζί στη Πανεπιστημίου που πουλάει DVD και μπήκα μέσα. Ψάχνοντας στις προθήκες κατά τύχη(;)συναντήθηκα με το LAST WALTZ!

Το άρπαξα γρήγορα, πήγα στο ταμείο κι έτρεξα σπίτι να το δω, ξεχνώντας να κάνω και μια άλλη δουλειά που είχα να κάνω εκείνη την ημέρα...

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ ΤΟΥ 2004 'ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΕΠΟΧΗ' Lyra

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ

ΑΝ ΕΧΩ ΑΛΛΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΔΡΟΜΟ ΕΔΩ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΓΗ
ΔΕΝ ΘΑ’ΘΕΛΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΙ ΤΑΧΑ ΙΣΩΣ ΠΑΘΩ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΤΗ ΣΤΡΟΦΗ
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΑΝ ΝΑ’ΤΑΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΖΩ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΑΝ ΓΛΥΤΩΝΕΙ ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ
ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΗ ΜΟΥ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΜΗ ΨΑΞΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ
ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ

ΣΆΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΟΛΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΑΠ’ΤΗΝ ΑΡΧΗ
ΕΓΩ ΝΑ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΙΟ ΠΟΛΥ
ΝΑ ΖΩ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΣΤΙΓΜΗ
ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΑ ΑΛΛΗ………………………………

ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΣΗΜΑΔΕΥΕΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΑΥΤΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ
ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΚΑΡΑΔΟΚΕΙ
ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΜΙΑΣ ΜΠΟΜΠΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΣΕΙ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΣ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΚΑΘΕ ΩΡΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ
ΝΑ Σ’ΑΓΑΠΩ

Σ’ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΕΛΑΝΕ ΜΟΝΑΧΟΙ
ΣΤΗ ΓΥΑΛΙΝΗ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ ΦΥΛΑΚΗ
ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
ΛΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΣΟΥΝ ΠΑΛΙ

Σ’ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΟΛΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΑΠ’ΤΗΝ ΑΡΧΗ
ΕΓΩ ΘΑ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΙΟ ΠΟΛΥ
ΘΑ ΖΩ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΣΤΙΓΜΗ
ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΑ ΑΛΛΗ………………………………..