Περπατούσα ένα Απριλιάτικο μεσημέρι στον πεζόδρομο της οδού Βουκουρεστίου και ο ήλιος, με χαρακτηριστική αδιαφορία για την διάθεση μου-η οποία ως συνήθως στις αρχές της άνοιξης δεν είναι και στην πιο υψηλή της απόδοση-έστελνε ένα παράδοξα ψυχρό φως τρυπώντας τα ανήσυχα σύννεφα του άστατου κλίματος της Αθήνας εντείνοντας έτσι ακόμα πιό πολύ την μελαγχολική μου ναρκισσιστική πορεία ανάμεσα στους καλοντυμένους περαστικούς με το βιαστικό βήμα με βλέμμα σκυθρωπό, χαμένο σε σκέψεις που άν μπορούσε κάποιος να ακούσει θα μπορούσε ίσως να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό του.....
Καθώς λοιπόν κατέβαινα νωχελικά προς την Πανεπιστημίου χαζεύοντας μία βιτρίνα που με αντίκριζε με σνομπ ύφος, άκουσα ξαφνικά μία όμορφη μουσική να έρχεται από μία κομπανία ξένων περιπλανώμενων μουσικών. Έπαιζαν κάποιο κλασσικό κομμάτι και η ατμόσφαιρα κάπως άλλαξε με την είσοδο της μελωδίας στο σκηνικό. Αλλά την ίδια σχεδόν στιγμή άκουσα πίσω μου βρισιές και καντήλια να εξαπολύονται χωρίς φόβο αλλά με πάθος και μανία.....
Έστρεψα το κεφάλι μου και είδα απέναντι δεξιά μου να κατεβαίνει με γρήγορο βήμα η πηγή των πάσης φύσεως βωμολοχιών και αναθεμάτων....
Ήταν ψηλός κι αδύνατος και το μελαχρινό αξύριστο πρόσωπό του ήταν σημαδεμένο από μιά ζωή σκληρή και ψεύτρα. Κοντοστάθηκα μιά στιγμή για να τον παρατηρήσω διακριτικά αλλά πιο ολοκληρωμένα....Ο άνθρωπος-γύρω στα 35-ήταν σαν ένα άτομο που έκανε ισορροπία σε ένα σκοινί που είχε σπάσει. Περπατούσε με χέρια τεντωμένα γεμάτα θυμό και διαμαρτυρία που εκτόξευαν την απόγνωσή του στον άστοργο Πατέρα εκεί ψηλά. Περπατούσα παράλληλα με αυτόν στην άλλη πλευρά του πεζόδρομου σαν μυστικός πράκτωρ οδηγημένος μόνο από την αγιάτρευτή του περιέργεια...Η μήπως δεν ήταν μόνο αυτό; Μήπως αναγνώριζα κάποιο πολύ οικείο μου πρόσωπο; Γιατί εκείνη τη στιγμή ένιωσα να με διαπερνάει ένα κύμα γλυκιάς έντασης και ήθελα να αρχίσω κι εγώ να βωμολοχώ και να ασχημονώ....Μα αφού κι εγώ πριν μία ώρα δεν ήμουν στο τιμόνι και μέσα μου διεξάγονταν ιστορικές συγκρούσεις και μεγάλες μάχες με πρόσωπα που με είχαν πουλήσει, στενοχωρήσει, βρίσει, κακομεταχειριστεί; Δεν μονολογούσα σιγά μπας και με δούνε άλλοι οδηγοί και γίνω ρεζίλι; Ξάφνου με πλησιάζει και στέκεται ακίνητος για λίγα λεπτά κοιτάζοντάς με σιωπηλός με ένα βλέμμα που ένιωσα ότι με είχε κιόλας διαβάσει...... «Και συ μου φταις ρε πούστη» μου λέει και με έφτυσε στα μούτρα...Έμεινα ακίνητος με το σάλιο του να κυλάει ζεστό κατ’ αρχάς και μετά κρύο μέχρι το μάγουλό μου...είχα μαρμαρώσει μέ ένα βλέμμα απορίας και ένα χαζό χαμόγελο...Το σάλιο του είχε αρχίσει να επιδρά επάνω μου σιγά-σιγά..
Όλος ο πεζόδρομος είχε αρχίσει να βοά από τα βρισίδια και τις κατάρες και τις φωνές εκτόνωσης πολλών απελπισμένων ανθρώπων οι οποίοι μαζί με την πλανόδια ορχήστρα έφτιαχναν ένα σύγχρονο αθηναϊκό μουσικό συμφωνικό ψυχόδραμα....
Κάποιοι είχαν αρχίσει να τρέχουν σα τρελοί φωνάζοντας.... «Άννα, συγνώμη αγάπη μου....που ποτέ μου δεν σε κατάλαβα»,άλλοι έκλαιγαν γιατί ποτέ τους δεν είχαν αγαπηθεί αληθινά και άλλοι πετούσαν τις τσάντες τους και τα κινητά τους και χοροπηδούσαν σα μικρά παιδιά επάνω στα συντρίμμια τους.
Ξύπνησα από το κεραυνοβόλο μου λήθαργο και ο ψηλός θυμωμένος άνθρωπος μας είχε φτύσει όλους κι είχε ήδη στρίψει τη γωνία συνεχίζοντας την ιερή του αποστολή βρέχοντας κόσμο και κοσμάκη!
Ναι για αυτόν όλοι του φταίγαμε. Γιατί σε αυτόν είχε λάχει ο λαχνός να κουβαλά τη τρέλα μας και τις αμαρτίες μας. Σε όλους μας έβλεπε κι από ένα πρόσωπο που τον είχε βλάψει. Και τελικά σε αυτόν τον κόσμο ποιός είναι εντελώς αθώος η ένοχος;
Άρα μου άξιζε το φτύσιμο γιατί κι εγώ ήμουν υπεύθυνος. Γιατί κι εγώ ένιωθα πως είμαι καλά βλέποντάς τον να βρυχάται φανερά ενώ εγώ βρυχούμουν σιωπηλά.. Αλλοίμονο μου όμως. Αυτός είναι τρελός και δεν το ξέρει ενώ εγώ είμαι και το ξέρω. Αυτός είναι ακόμα αθώος ενώ εγώ ο ψυλλιασμένος δεν ξέρω ώρες-ώρες που πατώ και είμαι….άρα είμαι λερωμένος.....
Τώρα όλα συνέχιζαν πάλι τον γνωστό υπνωτικό ρυθμό τους κι αφού σκούπισα του σάλιου του τα άγια τα σκάγια συνέχισα με πιο γρήγορο ρυθμό και χάθηκα στο πλήθος αφυπνισμένος ίσως μέχρι την επόμενη μέρα.......
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
Τραγουδοποιός/τραγουδιστής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου