ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 2004

Ανέβηκα στον Λυκαβηττό πρόσφατα για την συναυλία

των Archive και μετά τη συναυλία έκατσα εκεί στα παγκάκια παρασυρμένος από τα φώτα της μεγαλούπολης ακριβώς με το ίδιο ενδιαφερον αλλά και δέος που καμιά φορά ανάσκελα στην αμμο τα καλοκαίρια εξερευνώ τον έναστρο ουρανό.Μπροστά μου είδα να απλώνεται ένα άλλο σύμπαν από δρόμους και κτίρια,μακρινές συνοικίες όπως και οι μακρινοί αστερισμοί,και μπορούσα να ακούσω τον αχό αυτού του μεγάλου συμπλέγματος σαν ραδιοτηλεσκόπιο που εξερευνά εκεί έξω στο αχανές σύμπαν ένα σήμα επικοινωνίας η και απελπισίας...Για μιά στιγμή ένιωσα λίγο σαν αστροναύτης που μακριά από τη Μητέρα Γη κάνει κάποιες οριακές και ίσως τελεσίδικες σκέψεις και διαπιστώσεις κοιτάζοντας αυτό το υπέροχο θαύμα του μπλε πλανήτη που προέρχεται και αφήνει ένα δάκρυ ευγνωμοσύνης να ξεφύγει και να πλανηθεί στο κενό βαρύτητας...Αλλά αλοίμονο γρήγορα συνήλθα αναγνωρίζοντας ότι αστροναύτης δεν ήμουν αλλά ένας ακόμα από αυτούς που όποτε κοιτά από πανω αυτή την πόλη δεν μπορεί να καταλήξει πουθενά κι αρχίζει τελικά να σκέφτεται τι στο καλό αναζητά εδώ μέσα στο πλήθος ανώνυμων και ουσιαστικά ξένων ανθρώπων που όλο και πιό πολύ αποτραβιούνται στα κουκούλια της μοναξιάς τους και της επίπλαστης ευδαιμονίας τους.Μία πόλη που εν τέλει τροφοδοτείται από την διάσπαση του ενός από τον άλλο,από την αποξένωση που μας αναγκάζει να υιοθετήσουμε ο ρυθμός της,η έλλειψη σκέψης και αμφιβολίας στην αρένα ενός τρόπου ζωής που τελικά κανένας στην ουσία δεν τον διάλεξε αλλά του τον επέβαλαν με χαμόγελα και καταναλωτικά δάνεια.Μία πόλη που τώρα ναρκισσεύεται μέσα στον Ολυμπιακό Αύγουστο αλλά δεν μπορεί και δεν θέλει να δει την άλλη πλευρά της για να κοιμάται ήσυχα..όπως κι εμείς οι ίδιοι τελικά.Ναι εμείς που κλείνουμε απότομα το αυτόματο παράθυρο κατάμουτρα στον Πακιστανό που πάει να καθαρίσει το τζάμι μας,που λέμε η ακούμε συνέχεια σε ηλίθιες συνεντέυξεις πόσο απεχθανόμαστε το ψέμα και την υποκρισία και το άλλο πρωί στη δουλειά αλλάζουμε όψη χωρίς κανένα δισταγμό.Εμείς που τη δύσκολη στιγμή φεύγουμε από τη σκηνή του δυστυχήματος αλλά ακούμε και «ποιοτικό» ελληνικό τραγούδι,εμείς που βγάλαμε και σι ντι το «σήκωσε το γαμ.....ο»,εμείς που είπαμε πάνω στον ενθουσιασμό μας ότι ο Βάσκο ντα Γκάμα ήταν Έλληνας.Είπαμε το μετρό είναι ωραίο,τα κτίρια έχουν σουλουπωθεί,η κυκλοφορία πάει να βελτιωθεί κάπως...Εμείς σαν κοινωνία άραγε θα βρεθούμε ξανά;Θα φτιάξουμε ξανά το δικό μας ποίημα;Θα κάνουμε όμορφα πράγματα ο ένας στον άλλο;Τι να την κάνω εγώ την ωραία πόλη πουχει άσχημους ανθρώπους;Γιατί η Αθήνα όπως και κάθε πόλη είναι για τον καθένα μας η σχέση με τον ΑΛΛΟ!