Πριν ξεκινήσω να γράφω για ένα αγαπημένο μου τραγούδι από τον χώρο της ελληνικής μουσικής δημιουργίας - και όχι αναγκαστικά το καλύτερο γιατί αυτή η εκτίμηση ούτως ή άλλως είναι πάντα μία υποκειμενική υπόθεση - θα ήθελα να ομολογήσω πως η βασική μου μουσική πνευματική τροφοδοσία και ‘εξοπλισμός’ προέρχονται από τον χώρο της κολυμπήθρας του Σιλωάμ που ονομάστηκε ‘ροκ’ μουσική γιατί βασικός σκοπός της ήταν να κουνιέται και να κυλάει η ίδια κι όλος ο πλανήτης μαζί, πράγμα που κατάφερε κι έτσι ταρακουνήθηκα κι εγώ. Και ακριβώς για αυτόν τον λόγο θα μνημονεύσω εδώ ένα τραγούδι από τον εν πολλοίς και εν ολίγοις παρεξηγημένο, αλωμένο και κατακλεμμένον μουσικό χώρο από άσχετους και τυχοδιώκτες της εγχώριας ‘ροκ’ μουσικής σκηνής. Για μένα ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν, είναι, και θα είναι ο αληθινός πρίγκιπας του ροκ εν ρολ αλά ελληνικά γιατί πολύ απλά το είχε το ροκ εν ρολ μικρόβιο, χωρίς πολλά γιατί και ορθολογιστικές εξηγήσεις που τίποτα άλλο δεν κάνουν παρά να φθείρουν και να καθιστούν γραφικό οποιονδήποτε η ο,τιδήποτε εκφράστηκε σε τούτο εδώ τον τόπο ‘διαφορετικά’. Τον είδα και τον άκουσα να τραγουδάει μαζί με την μπάντα του τους ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ στο γήπεδο Σπόρτινγκ τον Γενάρη μάλλον του 1982 και το γήπεδο δονήθηκε όταν άρχισαν να ‘βαράνε’ το ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ, ένα τραγούδι του Απροσάρμοστου Βασίλη Πετρίδη, αυτού του ατόφιου έλληνα ροκ εν ρόλερ που μας άφησε στα 48 του μια Παρασκευή του Σεπτέμβρη του 2004.Από τότε όποτε ακούω αυτό το τραγούδι θυμάμαι εκείνη τη συναυλία, τον Παύλο, τον Βασιλάκη κι εμένα που τόσο όμορφα με επηρέασαν και με ‘βοήθησαν’ με τον τρόπο τους να αρχίσω να γράφω κι εγώ ο ζηλιάρης τραγούδια. Θα κλείσω αυτό το σημείωμα με το ρεφραίν από το συγκεκριμένο τραγούδι:
Μα τούτος είχε άλλο σκοπό
Σε μια παράγκα χωρίς Θεό
Έψαχνε λέει το φάρμακο
Που να ‘ναι μοναδικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου